Bugün unuttuğum bir şeyi minik kızım bir kere daha bana hatırlattı.
O büyüme krizleri yok mu, özellikle 1-3 yaş arasında yaşanan en şiddetli ağlamalar, annelerin sinirlerini oldukça zorlar. Ne kadar sabırlı bir anne olsam da yine de zaman zaman kendimi kaybettiğim anlara ben de şaşırıyorum. Eee bu da normal desem de içimdeki daha iyi olma hissi, gün içinde olanları tekrar değerlendirmeye itiyor beni.
Çocuklar biz ne yaparsak aynısını birebir bize geri yansıtıyorlar. Bir süre önce o meşhur kriz anlarında kendimi kaybetmemek için kızıma gülümseyerek ağladığı konuyu tekrar anlatmayı deniyordum. Hakikaten birkaç deneme sonrasında farkettim ki kızım daha kısa sürede sakinleşiyor. Bunu birkaç kere uyguladıktan sonra bir gün benim sinirlenmeye başladığım bir anda ağlaması arasında “Anne lütfen gülümse” dedi. O anda iletişimimiz bir aşama atlamış oldu.
Çocuk beyni biz anne babaların yaptıklarını, söylediklerini boş bir harddisk gibi birebir kaydediyor. Çok iyi gözlemci olmalarının yanısıra, bize tam uygun zamanda yaptıkları müdahaleler eminim tüm ebeveynleri şaşırtıyordur. Çocukları bizim eğittiğimize değil, onların bizi daha iyi yapmak için hayatımıza geldiklerine inanıyorum.
Bugün minik kızımın küçük kardeşi ile arasındaki çekişmeleri izlemek beni yormuş olsa gerek, yemeklerini yemelerini beklerken sesimin yükselmesi, sıkıntımı ifade etmem minik kızımı rahatsız etti. Bana o tatlı gözleri ile bakıp bir daha “Anne lütfen gülümse” dedi. Sıkılmadan, tekrar tekrar hatırlatıyor, bakalım ne zaman tam olarak öğreneceğim, dersimi daha iyi çalışmam gerek…
İyi varsınız çocuklarım.
Çocuk büyütmek -bilinçli bir şekilde büyütmekten bahsediyorum- oldukça özveri gerektiren bir şey. İletişim ve sabır gerçekten çok önemli. Yılmadan bir şeyi defalarca anlatmak gerekebiliyor...
YanıtlaSil